Konie

Od bardzo dawna - czterech, może nawet 5-ciu tysięcy lat - koń gra bardzo ważną rolę w życiu człowieka. W ciągu wieków rola ta zmieniała się, w zależności od ludzkich potrzeb. Początkowo koń zastępował woły jako zwierzę juczne i pociągowe przy pracach polowych. Później w bitwach ciągnął wozy bojowe (rydwany) i dosiadali go wojownicy. Obecnie coraz rzadziej służy jako siła robocza, jest natomiast ceniony jako zwierzę sportowe, w jeździectwie sportowym i rekreacyjnym. Dzieci znają konie z cyrku albo z ujeżdżalni, gdzie mogą same dosiąść konia albo kuca i spróbować swoich sił jako jeźdźcy. Dlaczego tak lubimy konie? Dlatego, że są piękne i zgrabne, wierne, pojęte i mają żywiołowy temperament. Ale uwaga! Konie są bardzo płochliwe, a kiedy się je wystraszy, mogą kopnąć i to mocno!

Żółwie

 Wygląd, odżywianie

Żółw jest gadem doskonale nadającym się do trzymania w domu lub ogrodzie. Jego ciało otacza twardy pancerz z płyt kostnych. Zamiast zębów ma rogowe listwy, którymi starannie przeżuwa pokarm. W warunkach domowych żywi się sałatą, marchwią, rzodkwią, nasionami i kiełkami roślin oraz owocami.

Żółwie lądowe są długowieczne: żyją średnio 50 lat, a zdarzają się również osobniki 100 letnie. 

Mówi się i słusznie, że żółwie są powolne. Dystans 50 metrów przebywają w ciągu 1 godziny.

Z nadejściem zimy żółw zaszywa się w jakimś zacisznym kącie i zapada w odrętwienie, które trwa do wiosny.  Jedynie od czasu do czasu budzi się, kiedy jego organizm odczuje brak pokarmu.

Żółw jest bardzo bojaźliwy. Z błahego powodu chowa głowę i nogi pod pancerz.

Żółw wodny mieszka w płaskim pojemniku wypełnionym wodą. Nad jej powierzchnię powinien wystawać kamień, na który zwierzę może się od czasu do czasu wdrapać. Żółwie wodne też zapadają w odrętwienie zimowe. Trzeba je wówczas ułożyć w pudełku na wilgotnej ziemi i liściach i przykryć podziurkowanym wieczkiem. 

 

Koty

Koty to urodziwe zwierzęta, które cenią sobie niezależność. Mają puszyste, długie lub krótkie futro i cicho stąpają na miękkich łapach z wciągniętymi pazurami. Można je spotkać wszędzie: w mieszkaniu i na dachu, na wiejskim podwórku i na ulicy. Są nieufne, ale wierne. Nigdy też nie wiadomo, kiedy przyjdzie im ochota, żeby umknąć z naszych kolan.

Koty przyzwyczajają się wprawdzie do życia pod jednym dachem z człowiekiem, ale nie poddają się mu tak jak psy. Owszem, lubią zabawę i pieszczoty, ale nade wszystko cenią sobie swobodę. 

Toaleta

Kot poświęca wiele czasu na czyszczenie futra. Wylizuje je starannie, żeby usunąć obce zapachy, na przykład zapach dłoni, która ją głaskała. Kotka czyści futro również po nakarmieniu kociąt, a potem szorstkim językiem wylizuje każde kocię. 

Koty nie tylko "myją się", lecz również "czeszą" łapkami sierść na głowie i wygładzają wąsy. A co robią po skończeniu toalety? Układają się do snu albo wybierają na przechadzkę.

 

Ciąża

Pod koniec dwumiesięcznej ciąży kotka szuka bezpiecznego miejsca, w którym będzie się kocić. W jednym miocie rodzi od 2 do 5 ślepych i niedołężnych kociąt. Przez 2 miesiące karmi kocięta, uczy je też, żeby zawsze załatwiały się w tym samym miejscu i zasypywały odchody piaskiem. Bawi się z małymi w polowanie i czuwa nad ich bezpieczeństwem. Gdy dzieciom coś grozi, chwyta po kolei każde zębami za skórę na karku i przenosi w bezpieczne miejsce.

Kocie noworodki są tak bezbronne, że nie przeżyłyby bez opieki matki. Przez pierwsze dziesięć dni są wprawdzie ślepe, ale znają zapach matki i żałośnie miauczą, gdy zostają same. Za to idealny spokój panuje podczas jedzenia. Każdy osesek ma swój "własny" sutek i zwykle kocięta przestrzegają tego porządku.

 

Kocięta z jednego miotu mogą być różnej maści. Małe kotki potrafią już mruczeć na znak zadowolenia.  

Zabawa pełni ważną funkcję w rozwoju kociąt.

Młode kotki dzięki niej wzmacniają mięśnie, przyswajają sobie techniki polowania i uczą się ze sobą porozumiewać. Często też tarmoszą się i okładają łapkami, ale nigdy nie robią sobie przy tym krzywdy.

Koty zwinnie wdrapują się na drzewo, dzięki ostrym pazurom, które wbijają w korę. Czasem mały kot zdobywa się na odwagę i włazi na sam czubek drzewa, a potem, nie umiejąc z niego zejść, wpija kurczowo pazury w gałąź i rozpaczliwie miauczy. Po jakimś czasie udaje mu się zejść albo zeskoczyć na ziemię.

Kot zawsze spada na 4 łapy.

Sztuka spadania polega na błyskawicznym obróceniu ciała w locie i przyjęciu pozycji właściwej do lądowania. Pewnie dlatego mówi się, że "natura dała kotu 9 żyć zamiast jednego".

Kot jest wyśmienitym myśliwym. Żyjąc dziko poluje na ptaki, myszy, jaszczurki, świerszcze, a nawet muchy.

Polowania trzeba się jednak nauczyć, toteż matka czasem przynosi kociętom żywą ofiarę, wypuszcza ją i łapie ponownie. Nie jest to okrutna zabawa, lecz lekcja polowania. 

Koty uwielbiają nocne włóczęgi. O zmierzchu źrenice ich oczu rozszerzają się, a siatkówka odbija nawet nikłe światło, dzięki czemu kot dobrze widzi. Odblaskowa siatkówka nadaje kocim oczom nocą zielonkawy albo żółty blask. W całkowitych ciemnościach kot nic nie widzi, porusza się więc posługując się dotykiem. 

Człowiek, który chce zaprzyjaźnić się z kotem, musi nauczyć się rozumieć zachowanie zwierzęcia i znaczenie odgłosów przezeń wydawanych. Zadowolony kot cicho mruczy, rozzłoszczony zaś parska. Szykując się do ataku kładzie płasko uszy, a wietrząc niebezpieczeństwo - wygina grzbiet w łuk i stroszy futro. Na znak przywiązania i sympatii ociera się o ludzkie nogi.

 Kot lubi leniuchować. Gdy jest mu ciepło, śpi na grzbiecie ...

a zwija się w kłębek, kiedy jest mu zimno.

Na widok jedzenia zachowuje się powściągliwie. Nigdy się na nie nie rzuca, lecz podchodzi ostrożnie, trąca łapką i starannie obwąchuje pokarm.

Kot i pies nie zawsze są wrogami ... 

Świat kotów:  

Koty perskie są długowłose, o krępym ciele i krótkich nogach. Mają spokojne usposobienie i robią wrażenie ospałych leniuchów.

 

Maść, czyli ubarwienie sierści jest różne. Są koty perskie czarne, niebieskie, białe, kremowe, rude,  a nawet dwukolorowe.

Różne też mogą mieć oczy: pomarańczowe, niebieskie, zielone, a nawet jedno innego koloru niż drugie. 

Koty syjamskie są wyjątkowo piękne. Mają trójkątną głowę, niebieskie oczy i długi cienki ogon. Miewają dziwaczne pomysły i czasem trudno przewidzieć ich zachowanie. Potrafią też wydawać skrzekliwe krzyki. 

Na ogół koty krótkowłose są odporniejsze i inteligentniejsze od kotów długowłosych. Są też żywsze niż perskie. Być może dlatego, że długie futro utrudnia szybkie ruchy.

Kot abisyński jest najbardziej podobny do dzikich kotów. Jest to zresztą jedna z najstarszych ras kotów domowych.

Europejski kot domowy ma żywy, czasem nieokiełznany temperament i lubi chadzać własnymi drogami.

Ciekawostki: 

• Kot skrada się w ogrodzie zupełnie jak tygrys w dżungli. 
• Stosunek ludzi do kotów zmieniał się w ciągu wieków. W Azji Mniejszej i Egipcie kota czczono jako zwierzę święte. Starożytni Egipcjanie mumifikowali martwe koty i uroczyście je grzebali. Ra, egipski bóg słońca, był przedstawiany w postaci kota, a bogini Bastet jako kobieta z głową kotki.
• W średniowiecznej Europie koty uważano za stworzenia podstępne i fałszywe. Panowało przekonanie, że mają kontakty ze złymi duchami, a w czarne koty rzekomo zamieniały się czarownice. Z tego powodu we Francji prześladowane koty prawie wyginęły. Do dziś niektórzy ludzie boją się czarnego kota.
• Najsłynniejszym kotem jest "Kot w butach" z baśni braci Grimm. Zuchwałym podstępem doprowadził do ślubu ubogiego młynarczyka z królewną.
• Znany jest również złośliwy i przebiegły Kot-Dziwak z Cheshire, występujący w książce Lewisa Carroll "Alicja w Krainie Czarów

Ptaki ozdobne

Barwne upierzenie, radosny świergot, trele i pieśni ptaków ozdobnych są źródłem radości dla każdego hodowcy.

U wielu gatunków ptaków, na przykład u gila albo łuszczaka lawendowego, upierzenie samca jest barwniejsze niż samiczki.Natura postąpiła mądrze, gdyż niepozorny wygląd samiczki i piskląt sprawia, że mało odróżniają się od otoczenia i nie zwracają uwagi drapieżników. Samczyki zwłaszcza podczas godów, pysznią się barwnymi piórkami.

Kanarki

Kanarki są cenione z powodu pięknego śpiewu. Nie strudzenie wywodzą misterne trele albo świergoczą radośnie. Przywiązują się mocno do właściciela, a gdy chcą go lepiej usłyszeć, przechylają główkę na bok.

Słowik chiński

Śpiew słowika, upojny i donośny, jest jedyny w swoim rodzaju.

Papużki faliste

Papużki faliste - ulubione ptaki wielu hodowców - są żywe i pojętne. Przy odrobinie cierpliwości można je nauczyć wymawiać parę słów. Bardzo też lubią zabawę. Można się o tym przekonać umieszczając w klatce dzwoneczek albo kolorowe gumowe piłeczki. 

Amadyna wspaniała

Amadynę wspaniałą hoduje się nie tyle dla śpiewu, który przypomina raczej trąbienie, ile dla niezwykłej urody i niesłychanej czystości.

Papugi są duże, nie należy więc trzymać ich w klatkach, lecz w wolierach. Mimo że niekiedy wydają się złośliwe i powoli się oswajają, z czasem silnie przywiązują się do właściciela. Odpowiednio uczone są w stanie nauczyć się wymawiać nawet całe zdania i śpiewać krótkie piosenki. Ara żółtoskrzydła jest najinteligentniejszą i najsympatyczniejszą papugą.

Papuga żako jest śmiała i ma wielki talent do naśladowania różnych dźwięków, przede wszystkim mowy i śpiewu.

 

Ciekawostki:

• Południowoamerykańscy Indianie sporządzali z kolorowych piór papug pióropusze, które służyły im do ozdoby albo do odstraszania przeciwnika.
• Rudziki i gile hodowano niegdyś w klatkach. Obecnie jest to zabronione z powodu małej ilości tych gatunków.
• Srokę też można oswoić i przyzwyczaić do trzymania w domu, najlepiej gdy jest jeszcze młoda. Wymaga to jednak wielkiej cierpliwości, ponieważ jest niesforna i psotna. Każdy błyszczący przedmiot przyciąga ją jak magnes, poza tym sroka skubie kwiaty i zupełnie jak kot poluje na kłębki wełny. Oswojona za młodu może nauczyć się wielu zabaw, powtarzać słowa, a nawet śpiewać krótkie strofki.

Dlaczego pies merda ogonem? Wszystko na temat psów.

Przyjaźń człowieka i psa sięga pradawnych czasów. Zdaniem badaczy udomowienie wilka, którego uważa się za przodka psa domowego, nastąpiło w okresie paleolitu na terenach południowo-wschodniej Azji. Na przestrzeni dziejów udało się wyhodować ponad 200 ras psów.

Wierność, oddanie i inteligencja czynią z psa najlepszego przyjaciela i niezastąpionego pomocnika człowieka.

Zachowanie psa

Pewne zachowania są charakterystyczne dla wszystkich psów, na przykład poznawanie i sprawdzanie wszystkiego węchem oraz znakowanie moczem własnego terytorium, czyli miejsc spacerów z panem albo panią. Psy wyrażają uczucia ruchami ciała, zwłaszcza uszu i ogona. Podkulony ogon, płasko położone uszy i obnażone zęby oznaczają lęk połączony z gotowością obrony. Uszy stojące pionowo i zamaszyste merdanie ogonem wyraża radość. Pies kładący się na grzbiecie okazuje uległość.

Odżywianie i wygląd

Psy są zwierzętami mięsożernymi, mają doskonały słuch i węch, nieco gorzej natomiast widzą. Maść czyli kolor sierści i jej charakter są różne w zależności od rasy psa. Gęste, długie futro mają zwykle psy żyjące w chłodnym klimacie, krótką sierść - psy z ciepłych terenów. Wiele psów 2 razy w roku linieje, czyli zmienia sierść - na wiosnę i na jesieni.

Rozmnażanie

Suka może szczenić się 2 razy w roku. Po 2 miesięcznej ciąży wydaje na świat od 5 do 12 szczeniąt.

Gdy zbliża się czas porodu, suka przygotowuje sobie legowisko, w którym będzie się szczenić. Szczenięta rodzą się głuche, ślepe i całkowicie niedołężne. Matka starannie wylizuje każdego noworodka, a potem, przez pierwsze tygodnie ich życia, opiekuje się nimi ze wzruszającą troskliwością. Nikomu też nie pozwala zbliżać się do legowiska.

Trzytygodniowe szczenięta otwierają oczy. Zaczynają też poszczekiwać i merdać ogonkami. Między 3 a 6 miesiącem życia są niesłychanie ruchliwe: szczekają, urządzają szaleńcze biegi i harce. Już wtedy zdradzają właściwy sobie temperament.

Mleczne zęby wyrzynają się małym pieskom od 3 tygodnia życia. W wieku 2 miesięcy zęby mleczne wypadają, a na ich miejscu wyrastają zęby stałe.

Średnia długość życia psa wynosi 15 lat, choć  w wyjątkowych przypadkach pies może żyć nawet 20 lat.

Pies to nie tylko ulubiony towarzysz zabaw, lecz również pożyteczny pomocnik człowieka. Strzeże stad owiec.

Wskazuje myśliwemu zwierzynę i aportuje ją. 

Ratuje ludzi zasypanych przez lawiny lub podczas trzęsień ziemi i służy jako przewodnik niewidomym.

Ciągnie sanie człowieka w krainie wiecznych śniegów.

 

Każdy pies, stary i młody, bardzo ceni sobie wygodne i ciepłe legowisko, a kiedy jest mu zimno, zwija się w kłębek i przykrywa nos ogonem. 

Pies i nauka

Pies jest najbardziej pojętny w pierwszych miesiącach życia; wtedy najłatwiej wpajać mu różne umiejętności, niezbędne do późniejszego harmonijnego współżycia z człowiekiem. Ludzie otaczający psa są dla niego stadem, w którym panują określone reguły zachowania. 

Podobnie jak w stadzie, tak i wśród ludzi ważna jest dla psa hierarchia w rodzinie i pan, odpowiednik przewodnika w stadzie, któremu należy się największy posłuch. Konieczne jest więc odpowiednie wychowanie psa. Mimo upływu tysiącleci u psa domowego przetrwały zachowania jego dzikich przodków.


W ten sposób pies zaznacza moczem swoje terytorium. Czasem, zanim się położy, kręci się w kółko, jakby usiłował udeptać wysoką trawę. Zakopywanie i przechowywanie na gorsze czasy kości czy innych smakołyków zdarza się często nawet świetnie karmionym psom. Trawa natomiast jest doskonałym środkiem przeczyszczającym i wymiotnym. 

Psy doskonale zapamiętują zapachy, dźwięki i miejsca. Zawsze znajdują drogę powrotną do domu. 


Nie zapominajmy również o naszych kundlach, ponieważ są tak samo mądre, oddane nam i wierne jak psy rasowe.




Niektóre rasy psów:

1. Wyżeł niemiecki 
2. Seter angielski
3. Pointer
4. Cocker spaniel
5. Golden retriever
6. Beagle
7. Basset
8. Terrier szkocki
9. Owczarek niemiecki
10. Doberman
11. Bokser
12. Buldog angielski
13. Collie
14. Bernardyn
15. Husky syberyjski
16. Chow-chow 
17. Pekińczyk
18. Pudle
19. Jamnik
20. Chichuahua
21. Yorkshire terrier
22. Akita inu

Ciekawostki:

• Przodkiem psa najprawdopodobniej jest wilk, nie jest to jednak całkowicie pewne, ponieważ istnieje wiele innych psopodobnych drapieżników.
• Dingo jest dzikim psem. Żyje w Australii gdzie jest jedynym drapieżnym ssakiem nie należącym do torbaczy. Prawdopodobnie był pierwotnie zwierzęciem domowym, które wtórnie zdziczało. 
• Zanim Europejczycy sprowadzili do Ameryki konie, pies był jedynem zwierzęciem domowym Indian.
• Już w prehistorycznych czasach pies uczył się wykonywania rozmaitych czynności.
• Wiele psów wsławiło się swoimi przygodami - prawdziwymi bądź fikcyjnymi - opisanymi w książce albo przedstawionymi w filmie. Owczarek Collie imieniem Lassie zasłynął jako bohater książki Eria Knighta "Lassie wróć". Na jej podstawie nakręcono również film.
• Sławnym psem był również niestrudzony Buck, główny bohater powieści Jacka Londona "Zew krwi". Buck był mieszańcem bernardyna z owczarkiem niemieckim.
• Starożytni Egipcjanie mumifikowali zmarłe psy tak samo jak ludzi. Boga zmarłych, Anubisa przedstawiali w postaci człowieka z głową szakala.
• W jednym z mitów greckich opisany jest Cerber, pies o trzech głowach, strzegący Hadesu, krainy zmarłych.

Wszystko o królikach

Dzikie króliki kopią sobie nory o wielu korytarzach. O zmierzchu opuszczają je i wychodzą na żer. Króliki domowe mieszkają w klatkach, w których czują się bezpiecznie.

Wygląd

 

Dzikie i domowe króliki są do siebie bardzo podobne: mają miękkie futerko, duże oczy i długie uszy, nazywane słuchami, krótsze jednak od uszu zająca. Ponieważ królikom stale rosną przednie żeby, muszą mieć stale coś twardego do chrupania.

                                               Odżywianie

Króliki są roślinożerne: żywią się trawą, pędami różnych roślin, owocami i warzywami.

Pyszczek królika stale się porusza, świadcząc o tym, że zwierzątko węszy.

Gdy do nozdrzy królika dotrze jakiś nowy, nieznany zapach, staje on słupka, czyli na tylnych łapach, i zaczyna się rozglądać, poruszając przy tym szybko pyszczkiem. Na nieprzyjemny zapach reaguje prychaniem i pocieraniem pyszczka przednimi łapami. 

Rozmnażanie

Króliki są zwierzętami nadzwyczaj płodnymi. Samica może mieć potomstwo już w wieku siedmiu lub ośmiu miesięcy. Ciąża trwa jedynie około 30 dni, więc królica może wydać kilka miotów w ciągu roku. Na kilka dni przed porodem wyścieła gniazdo puchem, który wyrywa sobie z futerka na brzuchu. W jednym miocie rodzi się średnio osiem nagich, głuchych i ślepych króliczków.

 

Noworodki muszą przebywać w ciepłym, osłoniętym od przeciągów gnieździe, ponieważ futro zaczyna im rosnąć dopiero po 2 tygodniach. Przez 3 tygodnie króliczki żywią się wyłącznie mlekiem matki. Kiedy są głodne, popiskują cichutko. Głośniejsze, słyszalne dla nas dźwięki wydają dopiero później, zwłaszcza kiedy czują się zagrożone. 

Trzytygodniowe króliki mogą już jeść zielony pokarm. W wieku 4 miesięcy osiągają dojrzałość płciową, a wówczas przenosi się je do oddzielnych klatek. 

Istnieje około stu ras królików domowych. Niektóre z nich hoduje się głównie ze względu na delikatne mięso, większość jednak z uwagi na miękkie futro i wełnę.

Ciekawostki

• Królika udomowili prawdopodobnie Fenicjanie około 1000 r. p. n. e. hodowle królików w Europie zaś zapoczątkowali starożytni Rzymianie. 
• Niezwykła płodność królików sprawiła swego czasu wiele kłopotów australijskim farmerom. W Australii króliki nie mają naturalnych wrogów, rozpleniły się więc tak bardzo,  że stały się groźnymi szkodnikami, niszczącymi łąki i pastwiska. 
• Z królikiem są spokrewnione zające. Zając szarak jest większy, o dłuższych uszach i dłuższych tylnych nogach, zwanych skokami. Bielak zmienia kolor futra w zależności od pory roku - w lecie jest brązowy, a w zimie biały. Zając polarny żyje w krainie wiecznych śniegów.

Porady o zwierzętach

Akwarium bez glonów.

Glony prędzej czy później i tak dostaną się do naszego akwarium. Niektóre z nich są naturalne i zdrowe, ale ich nadmiar wygląda nieładnie w akwarium i może być niebezpieczny dla naszych rybek.

Glony w akwarium rozwijają się dzięki wodzie, słońcu i substancjom odżywczym. Jeśli będą miały nadmiar któregoś z tych czynników, zaczną rosnąć błyskawicznie, podobnie jak chwasty w ogrodzie.
Nie można oczywiście nie mieć wody w akwarium, ale za to można kontrolować`ilość światła i wpadających do wody substancji odżywczych.
Najczęstszymi powodami zbyt intensywnego wzrostu glonów mogą być: zbyt długo zapalone światło, akwarium ustawione w miejscu nasłonecznionym, zmiany w wodzie spowodowane przekarmianiem rybek, woda zawierająca zbyt dużo składników odżywczych.
Nadmiernej ilości glonów w akwarium można uniknąć, stosując się do kilku podstawowych wskazówek.
Nie można stawiać akwarium w miejscu działania słońca, nawet na krótką chwilę w ciągu dnia. Światło słoneczne powoduje bowiem wzrost glonów. Używając sztucznego światła należy upewnić się, czy nie jest za mocne. Nie powinno też być włączone dłużej niż 8 godzin dziennie. Tutaj pomocny byłby licznik, który automatycznie włącza i wyłącza światło.
Następnym czynnikiem przyczyniającym się do nadmiernego wzrostu glonów jest wsypywanie do akwarium zbyt dużej ilości pokarmu. Należy karmić rybki małymi porcjami. Jeśli wsypane jedzenie nie zostanie zjedzone w ciągu 5 minut, oznacza to, że wsypaliśmy za dużo pokarmu. Zawsze trzeba usuwać z akwarium niezjedzone resztki.
Wymiana wody jest bardzo ważna, jeśli chodzi o nadmierny wzrost glonów w akwarium. Wodę należy wymieniać regularnie co tydzień.
Aby zapobiec nadmiernemu wzrostowi glonów, należy czyścić akwarium. Warto też mieć w nim żywe rośliny, które będą wykorzystywać większość składników odżywczych zawartych w wodzie, dzięki którym glony tak dobrze się rozwijają.
Warto mieć w akwarium rybki odżywiające się glonami. To zredukuje pewną ilość glonów w zbiorniku a my będziemy cieszyć się ze zdrowych i pięknych rybek.  


Ile bąbelków musi być w akwarium?

Często w opisach na różnych forach stosuje się definicje stosowania CO2. Użytkownicy piszą o ilości bąbelków podawanych na sekundę w liczniku bąbelków. Niestety przytaczane wartości mają się nijak do poszczególnych zbiorników akwariowych.

 

Dlaczego opisy na różnych forach mają się nijak do poszczególnych akwariów? Już wyjaśniam:
- każdy zbiornik ma inną objętość,
- akwaria mają różną obsadę roślinną,
- mamy różne wartości KH, pH wody,
- istnieją różne liczniki bąbelków,
- mamy różne dyfuzory, reaktory,
- w akwariach są różne dekoracje (czyt. korzenie, kamienie i inne), które uwalniają do słupa
wody węgiel, mają wpływ na KH wody,
- stosujemy inne opcje dostarczania węgla,
- posiadamy zbiorniki bez i z przykrywą,
- w akwariach many różną temperaturę, cyrkulację wody.
To są tylko główne czynniki dotyczące rozpuszczania CO2 w zbiornikach akwariowych. Powstaje więc pytanie: "ile mam dozować CO2, by mi dobrze rosły rośliny i miały przewagę nad
glonami".
Pytanie jest dość proste – wystarczy znać dwie wartości wody w zbiorniku – KH i pH. W tych wartościach rozpuszczony w wodzie CO2 powinien zawierać się w liczbie około 15 - 25 ppm. Zaznaczam, że 15-25 ppm dotyczy akwarium testowego, z testową obsadą. Wartości rozpuszczonego CO2 mogą różnić się w poszczególnych zbiornikach i obsady. Czyli wzór będzie wyglądał następująco: CO2 (w ppm) = 3 * kH * 10(7-pH)
A co, jeśli nie mamy dostępu do danych KH, pH? Bardzo ogólnie można stwierdzić, że należy:
- obserwować ryby (czy nie "łapią powietrza pod taflą wody"),
- zwracać uwagę na rozwój roślin akwariowych.

Wszystko o świnkach morskich

Świnka morska - poznajmy to urocze, małe zwierzątko. Będzie nam łatwiej podjąć decyzję o jej zakupie.

Świnka morska może być doskonałym zwierzątkiem domowym nie tylko dla małych dzieci. Są mało kłopotliwymi zwierzątkami jeśli chodzi o zabiegi pielęgnacyjne. Są bardzo łagodne i rzadko gryzą. Poza tym są bardzo towarzyskie i szybko przyzwyczajają się do swoich opiekunów.

Jest kilka rzeczy, których z pewnością będziemy potrzebować, decydując się na posiadanie w domu świnki morskiej. Są to:
klatka, ściółka, żywność, siano, poidełko, miska na jedzenie, drewniane zabawki.

Powinniśmy zdecydować się na zakup odpowiedniego lokum dla naszej świnki. Podłoga klatki powinna być wykonana z solidnego materiału. Sama klatka powinna być wyposażona w specjalne miejsce, gdzie świnka mogłaby się schować. Może to być np.plastikowy domek.
Klatka ze świnką powinna stać z dala od kaloryferów, bezpośredniego działania promieni słonecznych i innych nagłych zmian temperatury. Świnki morskie nie wymagają żadnych specjalnych warunków takich jak dogrzewanie czy oświetlenie.
Klatka powinna być wypełniona mieszanką specjalnych trocin. Wymieniać je trzeba raz na tydzień. Trociny jako podłoże bardzo dobrze działają na świnki morskie i pozwalają na szybkie zadomowienie się w klatce.

Pożywienie dla świnki morskiej powinny stanowić specjalne mieszanki ziaren, które kupujemy w sklepie zoologicznym. Są przeznaczone tylko dla tych gryzoni. Ponieważ istnieje bardzo duży wybór tego typu pokarmu, powinno sie wypróbować kilka rodzajów i wybrać tę, którą nasza świnka polubi najbardziej. Poza specjalnym pożywieniem powinno się podawać śwince siano a od czasu do czasu również warzywa i owoce.

Dobrze by było, aby zamiast miseczek na wodę w klatce było specjalne poidełko, gdyż miskę łatwo można wywrócić. Dzięki takiemu poidełku nasza świnka będzie zawsze miała dostęp do świeżej wody. Poza tym uda się w ten sposób uniknąć bałaganu w klatce.

Musimy zapewnić swojej śwince takie miejsce w klatce, w którym bez problemu będzie mogła sie ukryć. Pomocne tu będą domki i małe budyneczki.
Świnka morska musi mieć też specjalne zabawki z drewna, które będzie mogła żuć i gryźć. Gryzoniom siekacze rosną całe życie, więc zabawki muszą być regularnie wymieniane.

Decydując się na zakup świnki morskiej warto zastanowić się nad posiadaniem dwóch. Są to bardzo towarzyskie zwierzątka i nie skazywanie jednej świnki na samotność, zapewni jej dłuższe i szczęśliwsze życie.

Królik miniaturka - czym różni się od zwykłego królika?

Króliczki miniaturki to słodkie zwierzaczki i ludzie często je wybierają na swoje pupile. Jest kilka rad, do których należy się stosować decydując się na takiego zwierzaka w domu. Dzięki temu nasz króliczek będzie żył długo i szczęśliwie jako członek naszej rodziny.

Trzeba wiedzieć, że istnieje wiele ras królików. Musimy zdecydować się na taką, która będzie dla nas najodpowiedniejsza. Różnice to wielkość, sposób zachowania się oraz sposób dbania o te małe zwierzaczki.

Króliczki miniaturki już w wieku ośmiu tygodni mogą być przygarnięte przez nową rodzinę. Dobrze jest wziąć króliczka do siebie najwcześniej jak się da. Wtedy nie będzie trudności z jego wychowaniem, bo wtedy właśnie króliczki najlepiej się uczą. Starsze króliki, takie sześciomiesięczne mogą być nawet agresywne.

Ważne jest, aby króliczek którym chcemy się zaopiekować był zdrowy. Warto wtedy zwrócić uwagę na jego oczy i nosek, nie powinno być na nich żadnych wydzielin.

Trzeba zwrócić uwagę na mocz króliczka. Może mieć silny zapach ale nie powinien być mętny ale klarowny. Bobki królicze powinny być twarde.

Króliczki tak jak psy, czy koty mogą być kastrowane. to dobry pomysł ze względu na to, że króliki rozmnażają się w bardzo szybkim tempie. Kastracja również powoduje, że króliki są łagodniejsze i spokojniejsze. Króliki muszą być koniecznie szczepione, więc warto zaraz po zakupie umówić się na wizytę u weterynarza.

Aby króliczek w naszej rodzinie żył długo i szczęśliwie należy o niego dbać. Króliki to zwierzątka, które bardzo przywiązują się do swoich właścicieli, więc na pewno odwdzięczą się miłością.

Mikroświnka co to za zwierzątko?

Mikroświnki to urocze zwierzątka. Ostatnio stają się coraz bardziej popularne - dowiedz się czegoś więcej na ich temat.

Wiele ludzi ma w domu psa, kota, chomika czy żółwia. Ale kto słyszał, żeby trzymać w domu świnkę?
Mikroświnki są krewnymi dzikich świń zamieszkujących tereny Chin. Tam udomowiono je już dwa tysiące lat temu. W Polsce natomiast pojawiły się stosunkowo niedawno.

Świnki rosną przez trzy lata. Osiągają wagę ok. 20 kilogramów. Można je trzymać w domu, bo są bardzo mądre i pojętne więc można je nauczyć czystości. Trzeba chodzić z nimi na spacery. Wyprowadza się je podobnie jak psy na smyczy lub w szelkach. Należy pamiętać, aby nie pozwolić im chodzić po schodach lub innych śliskich powierzchniach, gdyż łatwo łamią nóżki.

Kiedy zdecydujemy się na posiadanie mikroświnki w domu, musimy przygotować dla niej obszerny kojec wysłany słomą.
Pożywienie mikroświnek powinno składać się z siana, gotowanych ziemniaków i marchwi, a także z surowych warzyw liściastych. Od czasu do czasu powinny zjeść trochę owoców i mięsa. Musimy pamiętać, aby nie podawać świnkom gotowych karm dla kotów czy psów. Nie mogą też jeść resztek ze stołu.
Świnki są bardzo łakome. Zabawne jest to, jak potrafią prosić o jakiś smakołyk. Zrobią wszystko za ulubione jedzenie. Trzeba jednak pamiętać, aby nie ulegać im. Nie możemy też pozwolić aby za bardzo utyły, ponieważ to bardzo szkodzi ich zdrowiu.

Widzimy, że posiadanie świnki w domu nie jest wcale kłopotliwe, jednak należy pamiętać o tych kilku ważnych sprawach, aby czuły się u nas dobrze.

Jak wybrać dobrego lekarza dla naszego pupila?

Każdego właściciela zwierzaka prędzej czy później czeka wizyta ze swoim pupilem u weterynarza. Wybór gabinetów i lecznic weterynaryjnych jest ogromny, nie każde jednak świadczą usługi na najwyższym poziomie.

Dobry weterynarz oprócz kompetencji zawodowych i doświadczenia powinien przede wszystkim lubić zwierzęta. Niestety, zdarzają się też lekarze bez powołania, którzy nie lubią zwierząt, nie potrafią wzbudzić w nich poczucia bezpieczeństwa i zaufania — nasi pupile z pewnością to wyczują i pobyt w gabinecie będzie je dodatkowo stresował.

Weterynarz nie może też bać się zwierząt. Musi zdecydowanie i pewnie podchodzić do naszych pupili, sprawnie podawać leki i przeprowadzać zabiegi, by ograniczyć do minimum ból i dyskomfort zwierzaka.
Bez względu na to, czy przychodzimy z chorym zwierzakiem, czy jedynie na szczepienie lub odrobaczenie, lekarz ma obowiązek dokładnego zbadania zwierzaka. Powinien sprawdzić oczy, uszy, zęby, wygląd skóry i futra, a także zmierzyć temperaturę, osłuchać, zbadać brzuch i węzły chłonne. W razie potrzeby powinien zlecić dodatkowe badania, jednak tylko te, które są rzeczywiście istotne dla postawienia diagnozy. Żaden dobry weterynarz nie rozpoczyna też leczenia zwierzaka, jeśli nie ustali, co mu konkretnie jest.

Przy pierwszej wizycie w gabinecie weterynaryjnym warto też rzucić okiem na jego wystrój. Nie musi być urządzony na najwyższym poziomie, a przede wszystkim czysty i schludny. Ważna jest też poczekalnia, wygodna i przestronnie urządzona. Dodatkowym atutem będzie ciche pomieszczenie, w którym właściciel może być ze swoim zwierzakiem podczas podawania leku w kroplówce lub przy wybudzaniu z narkozy.

Bardzo ważna jest też organizacja pracy gabinetu i rzetelnie prowadzona dokumentacja. Każdy zwierzęcy pacjent powinien mieć własna kartę, w której wpisywane są przebiegi wizyt i leczenia, przeprowadzone szczepienia czy odrobaczenia. Te same informacje lekarz powinien wpisywać w książeczkę zdrowia zwierzęcia, która powinniśmy zabierać na każdą wizytę lekarską.

Weterynarzy, podobnie jak lekarzy medycyny, obowiązuje przysięga Hipokratesa — po pierwsze nie szkodzić. Powinni w swojej pracy kierować się zasadami etycznymi, co jest szczególnie trudne w przypadku usypiania zwierząt. Żaden lekarz nie powinien podawać leków i sztucznie przedłużać życia zwierzakowi, dla którego nie ma już szansy. Ostateczna decyzja zawsze należy do właściciela zwierzęcia, jednak to weterynarz powinien wskazać moment, w którym pozostaje jedynie uśpienie zwierzaka i skrócenie jego cierpienia. Wbrew jakiejkolwiek etyce jest też usypianie zdrowych zwierząt, bo znudziły się właścicielowi.

Z pupilem na strzyżenie 

Coraz więcej osób dba nie tylko o swój wygląd, ale też o nienaganny look swoich pupili. Wraz z zapotrzebowaniem klientów, jak grzyby po deszczu zaczęły wyrastać salony piękności dla... psów. 

Groomerzy, czyli psi fryzjerzy, obcinają sierść i pazurki, a na życzenie właścicieli tworzą wymyślne fryzury. Wbrew pozorom, z ich usług korzysta coraz więcej czworonogów, nie tylko tych przygotowujących się do wystaw.
Właściciele najczęściej życzą sobie podstawowych zabiegów pielęgnacyjnych. Jednak nie brakuje też osób, które proszą o farbowanie sierści, malowanie pazurków czy perfumowanie specjalnymi psimi perfumami. Z zabiegów w salonie groomerskim mogą skorzystać nie tylko psy, ale też koty — szczególnie rasowe z długa sierścią, która często się filcuje, tworząc nieestetyczne kołtuny.
Kto chciałby zostać fryzjerem dla psów, musi ukończyć kurs pod okiem doświadczonego groomera i poznać podstawy kynologii. Przyszli groomerzy poznają wzorce dla poszczególnych ras, zasady ich pielęgnacji oraz wiedzę, jakiej potrzebują do założenia własnego zakładu. Warunek podstawowy — musi lubić zwierzęta, mieć odpowiednie podejście do futrzaków i zdawać sobie sprawę z tego, że te miłe pupile na dźwięk suszarki czy widok nożyczek mogą zrobić użytek ze swoich zębów czy pazurków.
Teoretycznie kurs trwa tydzień, jednak w praktyce przyszły groomer uczy się tak długo, póki nie osiągnie biegłości w swoim fachu. Już po kilkudniowym kursie można uzyskać tytuł groomera pierwszego stopnia — skala jest trzystopniowa, jednak w Polsce, gdzie dziedzina strzyżenia psów jest jeszcze w powijakach, trudno spotkać fryzjera dla czworonogów z drugim stopniem.

Jak dbać o zęby naszych psów

Doskonale wiemy jak ważna jest pielęgnacja zębów. Myjemy je przynajmniej dwa razy dziennie i uczymy tego swoje dzieci. Często zapominamy, że nasi czworonożni domownicy również potrzebują, by zadbać o ich uzębienie.

 

Myjemy psie zęby jak swoje
Psie zęby należy czyścić co tydzień. Potrzebna jest do tego specjalna szczotka do zębów dla psów lub dziecięca szczoteczka obcięta do połowy długości włosa oraz odpowiednia pasta do zębów. Pasta powinna być także specjalna dla psów, jeśli wybieramy zwykłą (dla ludzi) to zwracamy uwagę na to, by się zbyt mocno nie pieniła i dobrze rozpuszczała osady nazębne. Osadzający się na zębach kamień należy regularnie usuwać u weterynarza. W ten sposób ochronimy zęby psa do późnej starości, a siebie samych od nieprzyjemnego zapachu z psiego pyska. Każdy ubytek, czy odłamanie zęba koniecznie leczymy u specjalisty.

Dobre nawyki od szczeniaka
Szczotkowania zębów trudno nauczyć dorosłego psa, dlatego warto przyzwyczajać do tego już szczeniaki. Na początku możemy masować psie zęby i dziąsła palcem wskazującym. Szczeniak może to przyjąć jako rodzaj zabawy. Z czasem modyfikujemy masaż owijając palec wilgotną gazą, z następnie używamy do tego sody. Ostatnim etapem będzie używanie specjalnej szczoteczki i pasty dla psów. Pamiętaj, by zęby czyścić dokładnie przy linii dziąseł.

Jak postępować ze szczeniakiem i kotkiem

Przygarniasz małego kotka lub szczeniaka? My podpowiadamy, jak wytępić pchły, co zrobić, gdy załatwią swoją potrzebę w domu. 

 

Mały kotek, którego chcemy zabrać do domu powinien mieć co najmniej dwanaście tygodni. Zabrany wcześniej od matki będzie nam chorować. Jeżeli mamy możliwość wybrania kota spośród jego rodzeństwa, zdecydujmy się na tego, który sam do nas podejdzie i da się pogłaskać.
Gdy chcemy podać kotu tabletkę ( np. odrobaczyć go) należy przytrzymać jego pyszczek palcami, potem wrzucić jak najgłębiej tabletkę i zwilżyć mu lekko nosek.
Natomiast psu należy wcisnąć tabletkę w kawałek czekolady. Gdy pies czy kot załatwią swoją potrzebę w domu należy wytrzeć mocz i przemyć zaplamione miejsce ciepłą wodą z dodatkiem octu lub amoniaku, a następnie jeszcze raz czystą, zimną wodą.
Psu wytępimy pchły kładąc mu do posłania liście orzecha włoskiego. Pchły nie znoszą również zapachu mięty. Natomiast pies czy kot nie będzie wędrował po mieszkaniu z miską w czasie jedzenia, jeżeli podkleisz od spodu miski gumę do weków.
Wyściełane meble można oczyścić z kociej sierści za pomocą wilgotnej gąbki. Można też zwilżyć szczotkę do ubrań spirytusem i wyszczotkować zabrudzoną tkaninę.